Οι χορεύτριες του Edgar Degas

Ο επαγγελματικός μου προσανατολισμός είχα την τύχη να με φέρει κοντά στην σπουδή της αρχαιολογίας, της ιστορίας και της τέχνης.

Είχα επίσης την τύχη να μεγαλώσω με ερεθίσματα ποικίλα,

σ'ενα σπίτι που ο πατέρας αγαπούσε την κλασσική μουσική και την όπερα,τη ζωγραφική και κάθε μορφή τέχνης και έναν αγαπημένο θείο ζωγράφο που μπορει να μην ειναι γνωστός στο ευρύ κοινό αλλά απ' ότι γνωρίζω αναγνωρίσιμος στους καλλιτεχνικούς κύκλους.

Από την ηλικία των 5 χρόνων εξέφρασα την επιθυμία να κάνω κλασσικό χορό κατι που συνέχισα για δέκα ολόκληρα χρόνια.Δυστυχώς έπρεπε να εγκαταλείψω το όνειρο,τότε στην Ελλάδα δε υπήρχε μέλλον στο κλασσικό χορό και να φύγω στο εξωτερικό ήταν οικονομικά ανέφικτο για την οικογένειά μου.

Η αγάπη μου για το χορό κάθε είδους είναι έκδηλη και προφανής.Είναι λογικό,λοιπόν,όταν συνάντησα τις χορεύτριες του Degas να τις λατρέψω και να ταυτιστώ.

Λιγα λογια για τον Edgar Degas
Γεννήθηκε στο Παρίσι, γιος τραπεζίτη, του Ογκύστ και της Σελεστίν. Στα 13 χάνει τη μητέρα του και στα 20 παίρνει τα πρώτα μαθήματα ζωγραφικής από τον Λουί Λαμότ, παλιό μαθητή του Ενγκρ. Ένα χρόνο μετά γνωρίζει τον ίδιο τον Ενγκρ και την επόμενη χρονιά, πηγαίνει στην Ιταλία να μελετήσει ζωγράφους της Αναγέννησης. Επισκέπτεται Φλωρεντία, Νάπολη και Ρώμη.


Το 1859, επιστρέφει στο Παρίσι κι ανοίγει ατελιέ. 3 χρόνια μετά γνωρίζει τον Μανέ κι επηρεασμένος, εντάσσεται στον Ιμπρεσσιονισμό. Το 1870 ξεσπά ο γαλλο-πρωσσικός πόλεμος κι επιστρατεύεται, μα κει ανακαλύπτει πρόβλημα όρασης. 2 χρόνια μετά πάει στη Νέα Ορλεάνη για να επισκεφτεί συγγενείς κι επιστρέφει μετά ένα χρόνο. Το 1874 πεθαίνει ο πατέρας του. Το 1880, κερδίζει το σεβασμό και τη καταξίωση, όλου του παριζιάνικου καλλιτεχνικού κόσμου.


Το 1894, ξεσπά η Υπόθεση Ντρέϋφους και διακόπτει παλιές φιλίες. Το 1908, η όρασή του χειροτερεύει κι η παραγωγή του μειώνεται σημαντικά. 4 χρόνια μετά, το Μητροπολιτικό Μουσείο Νέας Υόρκης, αγοράζει το έργο του "Μπαλαρίνες" ξοδεύοντας αστρονομικό για τα δεδομένα και για την εποχή, ποσό και μάλιστα για Ιμπρεσσιονιστικό πίνακα.
Το 1917 πεθαίνει στο Παρίσι, στις 27 Σεπτεμβρίου, σε ηλικία 83 ετών και τη σορό του συνοδεύουν ο Κλώντ Μονέ κι ο Ζαν-Λουΐ Φορέν, μεταξύ άλλων.







Ιμπρεσιονισμος
Εμφανίστηκε το 1874 με την πρώτη έκθεση των μελών του και τελείωσε με την 8η έκθεση τους το 1886. Είναι το πρώτο κίνημα, που μέχρι τότε, δεν παρουσίαζε ένα ενιαίο ιδεολογικό πρόγραμμα, όπως θα συμβεί τα επόμενα χρόνια στα κινήματα που θα ακολουθήσουν.
Ο πίνακας “Impression: Soleil Levant(=Εντύπωση: Ανατολή του Ηλίου)” του Claude Monet το 1872, ήταν η αφορμή της ονομασίας του κινήματος ύστερα από ένα σχόλιο ενός δημοσιογράφου με υποτιμητική διάθεση, ο οποίος παρουσιάστηκε στην πρώτη έκθεση του των ιμπρεσσιονιστών.
Ο ιμπρεσιονισμός εκπροσωπείται από ένα σημαντικό αριθμό ζωγράφων. Ο βασικός λόγος που ώθησε τους ζωγράφους του Ιμπρεσιονισμού να οργανωθούν σε ομάδα ήταν η απόρριψη των περισσοτέρων έργων τους από το επίσημο SALON του 1873.



Το κίνημα του Ιμπρεσιονισμού αντιπροσωπεύεται κυρίως από τους Monet (που θεωρείται και ο ιδρυτής του κινήματος), Sisley, Pissaro, Renoir, Bazille, Degas καθώς και Manet (o οποίος συνδέθηκε με το κίνημα ύστερα από μερικά έργα του με χαρακτηριστικά του νέου κινήματος). Ένα από τα μοντέρνα στοιχεία του ιμπρεσιονισμού είναι ο συστηματικός παραμερισμός της κάθε ιστορικής θεματολογίας στο έργο τους. Κάτι που δικαιολογείται απ’ό,τι οι εκφραστές του δεν έχουν καμία ακαδημαϊκή μόρφωση. Μόνη εξαίρεση ο Μanet και ο Degas.
Η φράση του Cezanne "o Monet είναι μόνο ένα μάτι, αλλά τι μάτι" (που ισχύει, φυσικά για όλους τους ιμπρεσιονιστές), υπογραμμίζει την πεμπτουσία της ζωγραφικής του ιμπρεσιονισμού που σκοπό έχει την απόδοση της φύσης, όπως φτάνει στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού, δηλαδή μέσα από εξωτερικές εντυπώσεις υπό μορφή χρώματος. Το χρώμα και το φως είναι τα κύρια συστατικά της νέας ζωγραφικής.





Βασικές τεχνικές
Μικρές και συχνά εμφανείς πινελιές που δημιουργούν ένα χαρακτηριστικά παχύ στρώμα μπογιάς στον καμβά. Με αυτό τον τρόπο δεν μπορούν να αποτυπωθούν πολλές λεπτομέρειες του θέματος αλλά γενικά χαρακτηριστικά του.
Χρήση κυρίως των βασικών χρωμάτων, με μικρή ανάμειξη μεταξύ τους (η διαδικασία της ανάμειξης αυτής γίνεται από τον ίδιο τον θεατή του έργου).
Σπάνια χρήση του μαύρου χρώματος, μόνο στις περιπτώσεις που αποτελεί μέρος του θέματος. Οι ιμπρεσιονιστές δεν χρησιμοποιούσαν το μαύρο χρώμα προκειμένου να επιτύχουν σκιάσεις ούτε το αναμίγνυαν με τα βασικά χρώματα.


Απουσία διαδοχικών επιστρώσεων χρώματος. Οι ιμπρεσιονιστές ζωγράφιζαν πιο γρήγορα, χωρίς να περιμένουν απαραίτητα το χρώμα να στεγνώσει.
Έμφαση στο τρόπο που το φως ανακλάται πάνω στα αντικείμενα, αποτύπωση του θέματος με ένα είδος επιστημονικού ενδιαφέροντος.
Ζωγραφική υπαίθρου, δηλαδή κυρίως σε ανοιχτούς χώρους, αφού έχουν κύρια επιδίωξή τους την απόδοση του φωτός και του χρώματος.
Η αισθητική του κινήματος εκφράζεται καλύτερα στην απόδοση τοπίων και λιγότερο στην απεικόνιση της ανθρώπινης μορφής. Παρόλα αυτά στην απόδοση της ανθρώπινης μορφής διέπρεψαν ο Degas, o Renoir και o Manet. Και στις δύο περιπτώσεις αποφεύγεται ο στατικός χαρακτήρας της σύνθεσης.