Χάρτινη Γυναίκα

photo by Michael Wylot

Απόγευμα κλεισμένο
σε τέσσερις τοίχους
η θέση της σάρκας σου εκεί
η θέση της αρμύρας σου
εκεί απαγκιάζεις στις μασχά­λες μου
μπερδεύεσαι στο σχήμα μου
ονειροπολείς
βουλιάζεις στο άσπρο.


είμαι διάφανη
φως και βελούδο
μ' ένα ποτάμι μαλλιά
κάτ' απ' το σεντόνι
ριπή ανέμου στις κλειδώσεις σου.


Έτσι που γέρνεις
σκαρφαλωμένος στα χείλη μου
οι ώρες ανυπομονούν
οσφραίνονται τη νύχτα
περιμένουν
είμαι μια χάρτινη γυναίκα
δίχως μέγεθος
έρχομαι και φεύγω σαν την παλίρροια



τα βράδια τα σεντόνια
γίνονται πανιά
μας ταξιδεύουν
υφαίνουν κύματα
μικρούς θανάτους
σπασμούς
σκαλίζουν άγκυρες
πάνω στις φλέβες μας.



Στο σκοτεινό μου λαβύρινθο
γαλανές χάντρες αναπαύονται οι επιθυμίες
ο πυρετός σου σχοινοβατεί στη γύμνια μου
εύθραυστες λέξεις κατρακυ­λούν
πίσ' από μια φέτα φεγγάρι.


Η αφή είναι σημείο αναγνώρι­σης
τα φιλιά πυγολαμπίδες
κι όσο ανεβαίνω μεγαλώνεις
γεμίζεις το δωμάτιο
με κερδίζεις
με μια μπουκιά λεμονανθούς
μια χούφτα φύκια με κερδίζεις.



Είμαι μια χάρτινη γυναίκα
δίχως μέγεθος
γεννάω δράκους, πεταλούδες
έρχομαι και φεύγω.
Ό,τι πολύ αγάπησα
καρπός της σιωπής
της αγρύπνιας καρπός.


Έτσι συλλαβίζω το σώμα σου
δίχως μπογιές στα μάγουλα
δίχως φτιασίδια
έτσι ξεδιψάω
ψηλαφίζοντας το χνούδι
της βελούδινης κοιλιάς σου.


Ύστερα μεταμορφώνεσαι σε
παγώνι
ραμφίζεις τα τοιχώματά μου
με πλάθεις σ' ανήθικα σχήμα­τα,
αμαρτωλά
πάλι και πάλι
μ' αλυσοδένεις στο στόμα σου.
Ύστερα
τα χέρια σου λυτά
φυτεύουν ανεμώνες στις ρω­γμές μου.
Ευλογημένα χέρια.


Είμαι μια χάρτινη γυναίκα
ο κήπος μου ανάσκελα
στη γέμιση του φεγγαριού
ο κήπος μου με τα σταφύλια
ο κήπος μου.




Κλεοπάτρα Λυμπέρη