«Ευτυχώς… που δε με σκότωσες».

photo by Vangelis Efthymiou

Την πραγματική κόλαση τη γνώρισα αργότερα, γύρω στα τριανταπέντε, και είχε χρώμα, γεύση, άρωμα, αρχή. Μόνο τέλος δεν είχε! Ήταν τότε που βρέθηκα μέσα της, γιατί μ’ έσπρωξαν να μπω ή ,καλύτερα, με πέταξαν. Και τότε, πίστεψα, μέσα στον πανικό μου ότι δεν υπήρχε έξοδος, γιατί το μόνο που έβλεπα, από τη γωνία όπου είχα κουρνιάσει, τρομαγμένη ήταν κάτι αποκρουστικά όντα που προσπαθούσαν να με διαλύσουν, που άπλωναν τα χέρια τους για να με πονέσουν, που μου πετούσαν λάσπες και πέτρες, για να με αφανίσουν, που φώναζαν δυνατά, για να με τρομάξουν. Και δυστυχώς, τον πρώτο καιρό της παραμονής μου στα παγωμένα σκοτάδια της κόλασης το κατάφεραν, καθώς, τότε, πίστευα ότι θα έμενα για πάντα εκεί κάτω.
Μόνο μια φωνή, πολύ βαθιά μέσα μου, μου επαναλάμβανε ακούραστα ότι αυτό το μαρτύριο δε θα κρατούσε για πάντα, ότι θα τέλειωνε κάποια στιγμή, ότι θα ήταν προσωρινό. Εγώ όμως το φοβόμουν πολύ αυτό το προσωρινό και επαγρυπνούσα, γιατί δεν ήθελα να την πάθω σαν τις «μωρές παρθένες» του Ευαγγελίου. Ένα παγωμένο βράδυ , εκ πρώτης όψεως, σαν όλα τ’ άλλα, που τα στοιχειά της κόλασης κοιμούνταν, τρύπωσε από μια χαραμάδα του μυαλού μου μια κόκκινη αχτίδα φωτός, ένας ελάχιστος κόκκος ελπίδας. Και αυτόν, τον ανεπαίσθητο κόκκο ελπίδας τον άρπαξα με τα δυο μου χέρια και έδωσα μια, και πήδηξα στο κενό, ελπίζοντας ότι κάπου θα σκάλωνα πέφτοντας, ότι θα σταματούσα κάπου και θα λυτρωνόμουν επιτέλους. Έτσι βγήκα από την βασανιστική απομόνωσή μου και ρίχτηκα σ’ έναν ατέλειωτο, καθημερινό αγώνα επιβίωσης.
Πόσα πράγματα έκανα τότε, για να γεμίσει το κενό που είχε δημιουργηθεί από την απουσία του Θωμά! Ποτέ δεν το είχα φανταστεί ότι η αποχώρηση ενός ανθρώπου αφήνει τόσο πολύ άδειο χώρο ! Από τη μια, το κενό στην ψυχή! Εκεί που μέχρι τώρα είχα έναν σύζυγο, τώρα δεν υπήρχε κανείς, μόνο το απόλυτο κενό, όπου ό,τι πέσει δημιουργεί αντίλαλο. Αν, βέβαια, υπήρχε ήδη ένας αντικαταστάτης του πρώην, τότε τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά, γιατί τότε δε θα υπήρχε κενό. Εγώ, όμως, νόμιζα πως είχα μέσα μου μια μεγάλη μαύρη τρύπα, μια από τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, που δεν έχουν αρχή και τέλος , που μοιάζουν με απύθμενα πηγάδια που οδηγούν στο χάος ή σε μια άλλη ζωή. Αυτή η μαύρη τρύπα, όπως λένε κάποιοι από την πείρα τους, κλείνει μόνο μ’ ένα θαύμα ή με την πάροδο του χρόνου. Εγώ βιαζόμουν να την κλείσω, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, γιατί ένιωθα ότι κάθε λεπτό της ζωής μου ήταν ανεπανάληπτο. Μ’ έπιασε, λοιπόν, μια μανία να πετάω μέσα στο κενό της ψυχής μου και της ζωής μου ό,τι εύρισκα μπροστά μου, μικροπράγματα, πετραδάκια, ξυλαράκια, άχυρα, σκουπίδια, στην προσπάθειά μου να δημιουργήσω και πάλι μια βάση σταθερή, για να μπορέσω, στη συνέχεια, να ξαναχτίσω ένα καινούριο κόσμο. Όμως, σαν τα τρία γουρουνάκια κι εγώ, μάταια προσπαθούσα με τ’ άχυρα και τα ψευτοπράγματα. Τη μια κάποια κλήση από τον κλητήρα, την άλλη μια καθυστέρηση στη διατροφή των παιδιών, την άλλη ένας καβγάς χωρίς αιτία και ουσία και πάει το αχυρόσπιτο, γινόταν φύλλο και φτερό στους πέντε ανέμους. Κάποια μέρα, κατάλαβα ότι ζωή καλή με ψευτοπράγματα δε χτίζεται, χρειάζονται τούβλα καλής ποιότητας, να μπουν ένα-ένα με τη σειρά , με τάξη και υπομονή, για να αντέχουν. Και βάλθηκα να ξαναφτιάξω, προσεχτικά και επιφυλακτικά, τη νέα μου ζωή. Τα ΄βαλα τα πράγματα κάτω και είπα:
«Τι έχω λιγότερο και τι περισσότερο από πριν; Λιγότερη μαγειρική, λιγότερο πλύσιμο, λιγότερο σιδέρωμα, λιγότερα ψώνια, λιγότερη συζήτηση, λιγότερα λεφτά, λιγότερη ξεκούραση, λιγότερα όνειρα, καθόλου σεξ. Περισσότερο χρόνο, να τον διαχειριστώ όπως μου αρέσει, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ανεξαρτησία, περισσότερη ηρεμία.»
Η διαπίστωση ήταν οδυνηρή. Τα «λιγότερα» ήταν τα περισσότερα, και αφορούσαν στο σώμα. Ενώ τα «περισσότερα» ήταν τα λιγότερα και αφορούσαν στην ψυχή και στο πνεύμα, άρα δεν μπορούσα να κάνω προσθαφαιρέσεις σε ποσά ανόμοια και να έχω ένα τελικό αποτέλεσμα. Και υπήρχε και κάτι άλλο, ακόμη πιο σοβαρό. Ήταν η τεράστια ευθύνη της ανατροφής των δυο παιδιών μας που έπεφτε όλη επάνω μου και αυτό, ούτε το είχα επιλέξει ούτε το είχα επιδιώξει, ούτε όμως ήθελα να το αποποιηθώ. Γιατί, εγώ, γι’ αυτά τα παιδιά, είχα κάνει πολλά όνειρα, ήθελα να γίνουν άνθρωποι ξεχωριστοί, να δώσουν αξία στη ζωή τους, να τη ζήσουν, αφήνοντας πίσω τους μια λεπτή, χρυσή γραμμή, όπως τα σοφά σαλιγκαράκια.
Τον πρώτο μαύρο καιρό, την περίοδο της απόγνωσης, οι ατέλειωτες ώρες τηλεφωνικής επικοινωνίας με τις φίλες μου λειτούργησαν ψυχοθεραπευτικά. Όταν βγήκα απ’ αυτό το απαραίτητο στάδιο της ανάρρωσης, αποφάσισα ότι υπήρχαν δυο εναλλακτικές δυνατότητες. Ατέλειωτες, νεκρές ώρες μπροστά στην τηλεόραση και ανούσιες συζητήσεις δεξιά κι αριστερά ή νέες δραστηριότητες. Επέλεξα το δεύτερο, γιατί είχα τα παιδιά και μ’ ενδιέφερε πολύ το τι μηνύματα θα τους περνούσα με την στάση μου. Έφτασα δε σε σημείο ο χρόνος μου να είναι τόσο γεμάτος, ώστε μερικές φορές ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να τον ελαφρύνω. Κι αυτό, ήταν η απόδειξη ότι το κενό είχε πάψει πια να υπάρχει, ότι η μαύρη τρύπα είχε κλείσει και ότι μια νέα ζωή, αλλιώτικη, αλλά το ίδιο γοητευτική και προκλητική, μου έκλεινε το μάτι.

Απόσπασμα απο το «Ευτυχώς… που δε με σκότωσες»

Η Αντωνία Θεοχαρίδου με το μυθιστόρημά της απευθύνεται σ’ όλους αυτούς που έχουν βιώσει την φρίκη και τον πόνο ενός διαζυγίου , αλλά και σε όλους αυτούς που θεωρούν ότι ένα διαζύγιο είναι υπόθεση ρουτίνας και παίρνουν αποφάσεις με ελαφριά τη καρδιά, αποφάσεις που δυστυχώς, τις περισσότερες φορές έχουν δυσάρεστες επιπτώσεις στη ζωή όλων όσων εμπλέκονται, είτε είναι σύζυγοι, είτε παιδιά, είτε συγγενείς. Η συγγραφέας, υποστηρίζοντας δυναμικά πώς ο άνθρωπος μπορεί να βγει απ’ αυτήν τη Κόλαση, διοχετεύοντας την ενέργειά του σε θετικούς στόχους, προσφέροντας κάτι από τον τσαλαπατημένο του εαυτό στους συνανθρώπους του που βρίσκονται σε αδιέξοδο, μας προσφέρει μια αισιόδοξη πρόταση ζωής.