17.2.08

«Ευτυχώς… που δε με σκότωσες».

photo by Vangelis Efthymiou



Την πραγματική κόλαση τη γνώρισα αργότερα, γύρω στα τριανταπέντε, και είχε χρώμα, γεύση, άρωμα, αρχή. Μόνο τέλος δεν είχε! Ήταν τότε που βρέθηκα μέσα της, γιατί μ’ έσπρωξαν να μπω ή ,καλύτερα, με πέταξαν. Και τότε, πίστεψα, μέσα στον πανικό μου ότι δεν υπήρχε έξοδος, γιατί το μόνο που έβλεπα, από τη γωνία όπου είχα κουρνιάσει, τρομαγμένη ήταν κάτι αποκρουστικά όντα που προσπαθούσαν να με διαλύσουν, που άπλωναν τα χέρια τους για να με πονέσουν, που μου πετούσαν λάσπες και πέτρες, για να με αφανίσουν, που φώναζαν δυνατά, για να με τρομάξουν. Και δυστυχώς, τον πρώτο καιρό της παραμονής μου στα παγωμένα σκοτάδια της κόλασης το κατάφεραν, καθώς, τότε, πίστευα ότι θα έμενα για πάντα εκεί κάτω.
Μόνο μια φωνή, πολύ βαθιά μέσα μου, μου επαναλάμβανε ακούραστα ότι αυτό το μαρτύριο δε θα κρατούσε για πάντα, ότι θα τέλειωνε κάποια στιγμή, ότι θα ήταν προσωρινό. Εγώ όμως το φοβόμουν πολύ αυτό το προσωρινό και επαγρυπνούσα, γιατί δεν ήθελα να την πάθω σαν τις «μωρές παρθένες» του Ευαγγελίου. Ένα παγωμένο βράδυ , εκ πρώτης όψεως, σαν όλα τ’ άλλα, που τα στοιχειά της κόλασης κοιμούνταν, τρύπωσε από μια χαραμάδα του μυαλού μου μια κόκκινη αχτίδα φωτός, ένας ελάχιστος κόκκος ελπίδας. Και αυτόν, τον ανεπαίσθητο κόκκο ελπίδας τον άρπαξα με τα δυο μου χέρια και έδωσα μια, και πήδηξα στο κενό, ελπίζοντας ότι κάπου θα σκάλωνα πέφτοντας, ότι θα σταματούσα κάπου και θα λυτρωνόμουν επιτέλους. Έτσι βγήκα από την βασανιστική απομόνωσή μου και ρίχτηκα σ’ έναν ατέλειωτο, καθημερινό αγώνα επιβίωσης.
Πόσα πράγματα έκανα τότε, για να γεμίσει το κενό που είχε δημιουργηθεί από την απουσία του Θωμά! Ποτέ δεν το είχα φανταστεί ότι η αποχώρηση ενός ανθρώπου αφήνει τόσο πολύ άδειο χώρο ! Από τη μια, το κενό στην ψυχή! Εκεί που μέχρι τώρα είχα έναν σύζυγο, τώρα δεν υπήρχε κανείς, μόνο το απόλυτο κενό, όπου ό,τι πέσει δημιουργεί αντίλαλο. Αν, βέβαια, υπήρχε ήδη ένας αντικαταστάτης του πρώην, τότε τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά, γιατί τότε δε θα υπήρχε κενό. Εγώ, όμως, νόμιζα πως είχα μέσα μου μια μεγάλη μαύρη τρύπα, μια από τις μαύρες τρύπες του διαστήματος, που δεν έχουν αρχή και τέλος , που μοιάζουν με απύθμενα πηγάδια που οδηγούν στο χάος ή σε μια άλλη ζωή. Αυτή η μαύρη τρύπα, όπως λένε κάποιοι από την πείρα τους, κλείνει μόνο μ’ ένα θαύμα ή με την πάροδο του χρόνου. Εγώ βιαζόμουν να την κλείσω, όσο το δυνατόν γρηγορότερα, γιατί ένιωθα ότι κάθε λεπτό της ζωής μου ήταν ανεπανάληπτο. Μ’ έπιασε, λοιπόν, μια μανία να πετάω μέσα στο κενό της ψυχής μου και της ζωής μου ό,τι εύρισκα μπροστά μου, μικροπράγματα, πετραδάκια, ξυλαράκια, άχυρα, σκουπίδια, στην προσπάθειά μου να δημιουργήσω και πάλι μια βάση σταθερή, για να μπορέσω, στη συνέχεια, να ξαναχτίσω ένα καινούριο κόσμο. Όμως, σαν τα τρία γουρουνάκια κι εγώ, μάταια προσπαθούσα με τ’ άχυρα και τα ψευτοπράγματα. Τη μια κάποια κλήση από τον κλητήρα, την άλλη μια καθυστέρηση στη διατροφή των παιδιών, την άλλη ένας καβγάς χωρίς αιτία και ουσία και πάει το αχυρόσπιτο, γινόταν φύλλο και φτερό στους πέντε ανέμους. Κάποια μέρα, κατάλαβα ότι ζωή καλή με ψευτοπράγματα δε χτίζεται, χρειάζονται τούβλα καλής ποιότητας, να μπουν ένα-ένα με τη σειρά , με τάξη και υπομονή, για να αντέχουν. Και βάλθηκα να ξαναφτιάξω, προσεχτικά και επιφυλακτικά, τη νέα μου ζωή. Τα ΄βαλα τα πράγματα κάτω και είπα:
«Τι έχω λιγότερο και τι περισσότερο από πριν; Λιγότερη μαγειρική, λιγότερο πλύσιμο, λιγότερο σιδέρωμα, λιγότερα ψώνια, λιγότερη συζήτηση, λιγότερα λεφτά, λιγότερη ξεκούραση, λιγότερα όνειρα, καθόλου σεξ. Περισσότερο χρόνο, να τον διαχειριστώ όπως μου αρέσει, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη ανεξαρτησία, περισσότερη ηρεμία.»
Η διαπίστωση ήταν οδυνηρή. Τα «λιγότερα» ήταν τα περισσότερα, και αφορούσαν στο σώμα. Ενώ τα «περισσότερα» ήταν τα λιγότερα και αφορούσαν στην ψυχή και στο πνεύμα, άρα δεν μπορούσα να κάνω προσθαφαιρέσεις σε ποσά ανόμοια και να έχω ένα τελικό αποτέλεσμα. Και υπήρχε και κάτι άλλο, ακόμη πιο σοβαρό. Ήταν η τεράστια ευθύνη της ανατροφής των δυο παιδιών μας που έπεφτε όλη επάνω μου και αυτό, ούτε το είχα επιλέξει ούτε το είχα επιδιώξει, ούτε όμως ήθελα να το αποποιηθώ. Γιατί, εγώ, γι’ αυτά τα παιδιά, είχα κάνει πολλά όνειρα, ήθελα να γίνουν άνθρωποι ξεχωριστοί, να δώσουν αξία στη ζωή τους, να τη ζήσουν, αφήνοντας πίσω τους μια λεπτή, χρυσή γραμμή, όπως τα σοφά σαλιγκαράκια.
Τον πρώτο μαύρο καιρό, την περίοδο της απόγνωσης, οι ατέλειωτες ώρες τηλεφωνικής επικοινωνίας με τις φίλες μου λειτούργησαν ψυχοθεραπευτικά. Όταν βγήκα απ’ αυτό το απαραίτητο στάδιο της ανάρρωσης, αποφάσισα ότι υπήρχαν δυο εναλλακτικές δυνατότητες. Ατέλειωτες, νεκρές ώρες μπροστά στην τηλεόραση και ανούσιες συζητήσεις δεξιά κι αριστερά ή νέες δραστηριότητες. Επέλεξα το δεύτερο, γιατί είχα τα παιδιά και μ’ ενδιέφερε πολύ το τι μηνύματα θα τους περνούσα με την στάση μου. Έφτασα δε σε σημείο ο χρόνος μου να είναι τόσο γεμάτος, ώστε μερικές φορές ένιωθα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για να τον ελαφρύνω. Κι αυτό, ήταν η απόδειξη ότι το κενό είχε πάψει πια να υπάρχει, ότι η μαύρη τρύπα είχε κλείσει και ότι μια νέα ζωή, αλλιώτικη, αλλά το ίδιο γοητευτική και προκλητική, μου έκλεινε το μάτι.



Απόσπασμα απο το «Ευτυχώς… που δε με σκότωσες»
Η Αντωνία Θεοχαρίδου με το μυθιστόρημά της απευθύνεται σ’ όλους αυτούς που έχουν βιώσει την φρίκη και τον πόνο ενός διαζυγίου , αλλά και σε όλους αυτούς που θεωρούν ότι ένα διαζύγιο είναι υπόθεση ρουτίνας και παίρνουν αποφάσεις με ελαφριά τη καρδιά, αποφάσεις που δυστυχώς, τις περισσότερες φορές έχουν δυσάρεστες επιπτώσεις στη ζωή όλων όσων εμπλέκονται, είτε είναι σύζυγοι, είτε παιδιά, είτε συγγενείς. Η συγγραφέας, υποστηρίζοντας δυναμικά πώς ο άνθρωπος μπορεί να βγει απ’ αυτήν τη Κόλαση, διοχετεύοντας την ενέργειά του σε θετικούς στόχους, προσφέροντας κάτι από τον τσαλαπατημένο του εαυτό στους συνανθρώπους του που βρίσκονται σε αδιέξοδο, μας προσφέρει μια αισιόδοξη πρόταση ζωής.

16 σχόλια:

iLiAs είπε...

..ελπίζω ν' αφήνει στο τέλος μια γεύση αισιοδοξίας, μια νότα ελπίδας..δεν έρχεται το τέλος του κόσμου μ' ενα διαζύγιο (ξέρω ξέρω, έξω απ' το χορό...).

Καλημέρα :)

Penthesila είπε...

**Ιλια μου καλημερα, το διαζυγιο ειναι μεγαλο θεμα και εξαρταται απο ποια πλευρα το βιωνεις αν απερριψες αν απορριφθηκες...ειναι πολλα ...φιλια

Από Μηχανής Θεός είπε...

Έχω πάψει να πιστευω στις άγονες συμπτώσεις. Αποφεύγω την μοιρολατρία. Τελικά όμως όλα για κάποιον λόγο γίνονται ή δεν γίνονται...
Δεν χρειάζεται βέβαια ο λόγος αυτός να είναι προκαθορισμένος. Συχνά τον ανακαλύπτεις στην πορεία, είτε και στο τέλος. Ιδίως στο τέλος, θα είσαι σε θέση να βγάλεις τα όποια ασφαλή συμπεράσματα. Μέχρι τότε ζείς, κινείσαι, συλλέγεις, υπάρχεις, δημιουργείς.

Ό.λα Κ.αλά!

Κατάλευκες καλησπέρες.

Υ.Γ. Ομολογώ ότι δεν σε προλαβαίνω με τις αναρτήσεις...

Penthesila είπε...

**Θεε τις καλησπερες σου τις δεχομαι με χαρα και ειδικα τωρα που ναι και καταλευκες!εδω εμεισ ειχαμε μεχρι και ηλιοφανεια σημερα αν ειναι δυνατον!ολη η Ελλαδα στα λευκα και μεις αν εξερεσεις το κρυο ειχαμε και ηλιο!!!
Οσο για τις αναρτησεις ειμαι σε παραγωγικη φαση μαλλον αλλα σε λιγο και αυτο θα ανηκει στο παρελθον μολις ανοιξει η δουλεια θα με χασετε σιγα μη προλαβαινω τοτε να γραφω και να συλλεγω πραγματα.....φιλια πολλα
(αληθεια του περσου γιορταζεις ή εισαι κλασσικος πασχαλινος?)

Roadartist είπε...

Καλησπερα κ απο εμενα..Ενας χωρισμός πάντα πληγώνει..πόσο μάλλον το διαζύγιο..εύχομαι τουλάχιστον να μην υπάρχουν στην μέση παιδιά, γιατί τόσο γίνεται φοβερά επίπονο (φαντάζομαι)..

Penthesila είπε...

**Roadartist Ευτυχως θα πω εγω υπαρχουν, ηταν και ειναι η κινητηρια δυναμη να βγω απο την μαυρη δινη που με τραβουσε κατω, ειναι οι Αγγελοι μου....

Από Μηχανής Θεός είπε...

Να'μαι πάλι. Η φάση δημιουργικότητας είναι εμφανέστατη, και σε ευχαριστούμε γι'αυτό. Κρίμα που δεν έχω τον χρόνο να "παρακολουθώ" τα δρώμενα όσο θα ήθελα.
Πασχαλινός θα έλεγε κανείς ότι είμαι, γιατί έτσι μου είπαν. Μην νομίζεις ότι το έχω ψάξει και πολύ. Άλλωστε μία το ίδιο το Πάσχα, μία οι εξελισσόμενες πεποιθήσεις μου, με έχουν κάνει να μην δίνω σημασία/ασχολούμαι με αυτά, στην διάσταση ίσως που ασχολούνται άλλοι.

ΥΓ: Το "εδώ" δεν έχω καταλάβει ακόμα που είναι. Ίσως το μάθω via e-mail?

Penthesila είπε...

**θεε καλημερα ουτε και γω ασχολουμαι απλα απο περιεργεια ρωτησα.Οσο για το εδω μπορεις να να το μαθεις via e-mail!!!

Λου είπε...

Δεν ειμαι η συζυγος καποιου...τα παιδια μου ειναι αγεννητα.....ισως να 'μουνα δειλη....μιας κι ετσι θελησα κατ'επιλογην...
Για ολους ερχεται μια τετοια περιοδος στην ζωη....ετσι κι εγω...πριν 2,5 χρονια....βρεθηκα ξαφνικα με καλωδια και μηχανηματα υποστηρικτικα....δεν μπορουσα να αναπνευσω...να κινηθω...να γελασω...να πιω νερο....(τοτε τα βλεπεις ολα)
Σημερα ειμαι καλα....σημερα εμαθα να αναθεωρω...σημερα δε....που εξω απο το μπαλκονι μου υπαρχει το απολυτο λευκο....ειμαι χαρουμενη που ζω για να αντικρυζω τις αληθινες ομορφιες της ζωης....ποσο μαλλον εσυ....που παιδικες φωνουλες τιτιβιζουν τ' αυτια σου....
Ποτε και τιποτα δεν θα μας ριξει πια......
Καλημερα καλη μου φιλη.

Penthesila είπε...

**Λου μου καλημερα καλη μου φιλη ξερω που καλα τι λες εχω ηδη δει δυο φορες τον εαυτο μου απο ψηλα την μια απο στεναχωρια....σημερα ρουφαω ζωη απ τους αγγελους ελπιζω ποτε ξανα κατι ή καποιος να με ριξει κατω.Ξερεις καποιοι ανθρωποι ζουν παρασιτικα μολις σε βρουν σου πινουν την ενεργεια και σε δυαλυουν.....χωρις τυψεις...

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Υπάρχει η ζωή προ και μετά του διαζυγίου.
Καίγεσαι και αναγεννάσαι μέσα από τις φλόγες.
Ετσι το βίωσα

Χαίρομαι για τη γνωριμία.
Σε ανεβάζω στην Αετοφωλιά μου

Penthesila είπε...

**Saki καλησπερα και καλωσηρθες καπως ετσι το βιωσα και γω αλλα η προσοχη μου ηταν στραμμενη να μην καουν δυο παιδια απο τις φλογες που σιγουρα κατι λιγο καψαλιστηκαν θα δουμε στην εφηβεια τους τι θα εκδηλωσουν τωρα ειναι ακομα νωρις....

Ra Ma είπε...

Σου γράφω εδώ και για τα Down σου!!!!
Με οποιοδήποτε τίμημα έμεινες μόνη με δυο παιδιά. Αυτό δεν είναι λίγο πράγμα -να είσαι μάννα και πατέρας μαζί.

Η διαδρομή είναι πολύ δύσκολη, οι ώρες που νοιώθεις μοναξιά σίγουρα αβάσταχτες και οι ώρες με τα παιδιά ευτυχία. Θέλει πολύ ΤΟΛΜΗ και ΔΥΝΑΜΗ να κάνει μια γυναίκα αυτό που κάνεις εσύ.

Αυτό που δεν βοηθά είναι ο κοινωνικός περίγυρος! Η σύζυγος μου δεν ήθελε να μετακομίσουμε εκεί, γιατί δεν της άρεσαν οι άνθρωποι και δεν ήξερε έναν που να μπορεί να πει μια σοβαρή κουβέντα.

Δικαιολογημένα τα down σου αλλά ...για λίγο, έτσι μόνο για να μας θυμίζουν ότι είμαστε άνθρωποι με τις ευαισθησίες μας και τις αδυναμίες μας.

Άσε που ο καιρός θα φτιάξει και με μια μικρή βόλτα θα ανοίγει η καρδιάς σου. Λίγο οργάνωση θέλει αλλά αυτά θα τα πούμε από κοντά :))

Σου στέλνω κύματα θετικής ενέργειας . Ελήφθη? Over!

Καλό βράδυ!!!!!

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Κουράγιο και ψυχή. Τότε που ανακαλύπτεις τις κρυφές αντοχές. σου
οπως εγώ που στα 27 έμεινα με το 3χρονο γυιο και τώρα ναναι καλά είναι φοιτητής. Ολα καλά ¨-)

Penthesila είπε...

**Ραδιο εληφθη οβερ καλημερα και απο εδω...

**Σακη δε πιστευα οτι ειχα τετοιες αντοχες απλα εχω κουραστει να μαι η δυνατη...

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

εχεις δίκιο
και οι πιό γεναίοι πολεμιστές κάποτε νοιώθουν...τόσο κουρασμένοι.
Λίγο ομως θέλουν και μετά συνεχίζουν με νέες δυνάμεις. Εν ολίγοις δεν τα παρατάνε ποτέ !