Σε ονειρο αντικρυσα το Χρυσο Δασος
Που κραταει τα Αινιγματα του Κοσμου
Και περπατησα πανω στο Κρυφο Μονοπατι
Εκει που οι αγνωστοι φιλοι
μεσα απο τις σκιες
Με οδηγησαν στις Πυλες του....
Amalthea of the Children of Twilight
Που κραταει τα Αινιγματα του Κοσμου
Και περπατησα πανω στο Κρυφο Μονοπατι
Εκει που οι αγνωστοι φιλοι
μεσα απο τις σκιες
Με οδηγησαν στις Πυλες του....
Amalthea of the Children of Twilight
Παλιες Ιστοριες λενε πως καποτε ο κοσμος των ξωτικων και ο κοσμος των ανθρωπων ηταν ενας κι αδιαιρετος, αλλα κατι συνεβει και χωριστηκε στα δυο, κι απο τοτε καθενας ζει στο δικο του κομματι του κοσμου.
Κι αν δε υπηρχαν εκεινα τα λιγοστα μονοπατια που συνδεουν αυτους τους δυο κοσμους ειναι πολυ πιθανο να μην ειχαμε τωρα ουτε τις μαγευτικες ιστοριες των ξωτικων ουτε και τα ιδια τα ξωτικα να τρεχουν περα-δωθε μεσα στους πυκνους ισκιους των δασων μας.Αν δεν υπηρχαν εκεινες οι ελαχιστες πορτες που συνδεουν αυτους τους δυο κοσμους, θα ειχαμε χασει το πιο γοητευτικο κομματι των ονειρων μας.
( Ξωτικα, Ναουμ Θεοδοσιαδης)
8 σχόλια:
Μαλλον ετσι εχουν τα πραγματα.
Πολυ καλο.
Την καλημερα μου.
Ενας ανθρωπος πρεπει να ειναι ονειροπολος οταν τα πραγματα που αγαπαει βρισκονται μακρια....
και ποια πραγματα ειναι μακρια κ δεν μπορουν να ερθουν κοντα νεραιδουλα???
Διαβάζοντας τους στίχους, θεώρησα πως θα μιλούσες για το διαδίκτυο.
Βλέποντας το πρώτο σου σχόλιο-απάντηση βρήκα στην απάντηση σε όλο αυτό που μας συμβαίνει σε τούτο το χώρο..
;-)
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Μικρός στο χωριό του παππού, όταν πήγαινα στη βρυσούλα να γεμίσω τα παγούρια, περνούσα από μια μικρή πλαγιά -μέσα σε ένα δάσος γεμάτο πεύκα- που στο βάθος της είχε ένα ποταμάκι.
Η μικρή καρδιά μου πάντα χτυπούσε γρήγορα γιατί είχα την αίσθηση ότι οι νεράιδες ήταν εκεί και με παρακολουθούσαν πίσω από τα δέντρα.
Παρ' όλα αυτά λίγο πριν το ποταμάκι όπως και όταν το περνούσα, στεκόμουν, γύριζα το κεφάλι μου και κοιτούσα επίμονα μήπως και διακρίνω κάτι.
Ήταν το σημείο που η πραγματικότητα συναντούσε τη φαντασία μου και το θρύλους.
Καλό απόγευμα.
Ρομποτακο ο αυστραλος!αχαχαχααα!
Φιλια γλαρενια.....και εδω ονειρα προσφερουμε μοιραζομαστε μοιραζουμε...
Ραδιο οταν ημουν μικρη επαιζα τα καλοκαιρια μεσα σ ενα καστρο οταν στο διληνο γυριζαν στον ουρανο σα συννεφο οι κουρουνες, καλιακουδες τις ελεγαν στο χωριο θυμαμαι, ηταν σα να γυριζε η Μοργκανα και τρεχαμε να σωθουμε....αλλα την αλλη μερα παλι εκει.... ηταν η ωρα που θ'εβγαινε η ανηλιαγη βασιλοπουλα...Καλο απογευμα και σε σενα
o aystralos perimenei ena kalesma su na erthei..afou su eipa exei xasei thn mpala mazi su..
alla esy ekei,dyskolo karkinaki..
χαχαχα! Είσαι φοβερή! Μπράβο σου!
Δημοσίευση σχολίου