Πάει πολύς καιρός.....

Έχουν περάσει μήνες που δεν ζω,

απλά διαρκώ με τις αισθήσεις και τις σκέψεις μου ενδόμυχα τελματωμένες.

Δυστυχώς,

ούτε έτσι βρίσκω ανάπαυση,

ακόμα και μέσα στη σήψη γίνεται ζύμωση.

Πάει πολύς καιρός που όχι μόνο δεν ζω

μα ούτε καν υπάρχω.

Μου φαίνεται πως σχεδόν δεν ονειρεύομαι πια.

Οι δρόμοι είναι πια για μένα σκέτοι δρόμοι.

Κάνω τη δουλειά συνειδητά και με προσοχή,

δεν μπορώ όμως να πω και χωρίς να αφαιρούμαι,

από πίσω,

αντί να σκέφτομαι,

κοιμάμαι

-πάντα όμως πίσω απ’ τη δουλειά είμαι κάποια άλλη.

Πάει πολύς καιρός που δεν υπάρχω,

είμαι απολύτως ήσυχη.

Κανείς δεν με ξεχωρίζει από αυτήν που είμαι.

Με νιώθω τώρα να αναπνέω σα να είναι κάτι που επιχειρώ για πρώτη φορά

ή με μεγάλη καθυστέρηση.

Αρχίζω να έχω συνείδηση πως έχω συνείδηση.

Ίσως αύριο να ξυπνήσω μέσα μου

και

να ξαναπιάσω την πορεία της ύπαρξης μου από κει που την έχω αφήσει.

Δεν ξέρω,

αν έτσι,

θα είμαι περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένη.

Δεν ξέρω τίποτα.

Σηκώνω το κεφάλι της περιπατήτριας που είμαι,

και βλέπω πάνω στο λόφο της Πλατείας,

το ηλιοβασίλεμα να αντικατοπτρίζεται στην εκκλησία του Αγ.Νικολάου,

από τα νώτα μου φλέγεται σε δεκάδες παράθυρα,

λαμπάδες ψηλές κρύας πυράς.

Γύρω από αυτά τα σκληρά φλόγινα μάτια,

ο λόφος γλυκαίνει από το τέλος της ημέρας.

Μπορώ τουλάχιστον να αισθάνομαι θλιμμένη

και

να έχω συνείδηση πως μ’ αυτή τη δική μου θλίψη,

διασταυρώνεται τώρα

- όπως το βλέπω με την ακοή -

ο ξαφνικός θόρυβος του αυτοκινήτου που περνάει,

οι φωνές των νεαρών που κουβεντιάζουν,

το λησμονημένο βουητό της ζωντανής πόλης.

Πάει πολύς καιρός .....

....που δεν είμαι εγώ.