Anger In Lust

Is there lust in anger
And is there anger in lust?
We are so eager to steal
What belongs to us!

Is there lust in fear
And is there fear in lust?
We are so eager to have it
And it fades so fast...

Elya Thorn

Angel's Sin

Falling, reaching, crying.

Plummeting from the heights

of glorious light

to the depths

of endless darkness.

Such is the retribution

for this folly of mine.

A moment, a mere instant

and I pay for eternity.

Because I have loved

and been loved in return

I am cast down,

and rent from all I ever desired.

He was my splendor,

radiant and warm.

My dearest mortal.

And was that not our crime?

That he was one of the Chosen,

and I of the Seraphim.

Immortal and mortal,

the pure and the free.

How can love be wrong?

Ours was judged so;

for I am not free.

Bound am I to the

rede of the pure,

fated to be above all things.

I broke my fate.

I gave myself to a human

willingly, eagerly.

I knew the taste of love,

and for this I am condemned.

Yet, I do not regret.

Because he held me

and he loved me

and he was all I ever wanted to know.

I could not let him go

so they tore us apart

the only way they could.

At least he lives;

that knowledge comforts me

here in this ceaseless night.

My beautiful Geoff

My beloved sin.

Mistake

I walk

Because I have no wings

I run

Because I'm scared

I fall

Because I cannot see

I panic, unprepared

I turn

To see those gaping jaws

I scream

And cry and shout

I die

Because I'm a silly soul

I let the monster out.

Angel no more

Angel No More

Drowning deep,

My wings submerged,

My call for help

Echoes, unheard.

Halo fades,

Wings tear the skin,

Black water shows

My venal twin.

Pain so pure,

The world turns grey,

Angel no more

I slip away.

Το δακρυ της Νιοβης

Ένας παράξενος σχηματισμός βράχων στη Σίπυλο της Μικράς Ασίας φέρεται ότι απεικονίζει τη μητέρα της φυλής των Ελλήνων που ένα φυσικό φαινόμενο την κάνει να... συγκινείται.
Η Νιόβη ζει μεταμορφωμένη σε Βράχο στη Σίπυλο της Μικρός Ασίας.

Κάτι ανάμεσα σε Παναγία που θρηνεί και αρχαίο είδωλο, επέζησε 3.000 χρόνια, σεισμούς και αντίξοες καιρικές συνθήκες.

Συμφωνά με την ελληνική μυθολογία, η Νιόβη ήταν η μητέρα της φυλής των Ελλήνων. Η μυκηναϊκή δυναστεία του Αγαμέμνονα καταγόταν από τον πατέρα της Νιόβης, τον Τάνταλο, που κάποτε βασίλευσε σε μια μυθική τοποθεσία γύρω από το όρος Σίπυλο στη Μ. Ασία. Σε έναν απόκρημνο γκρεμό σμιλεμένο στον βράχο υπάρχει ο θρόνος του Πέλοπα, γιου του Τάνταλου.

Ο παράξενος σχηματισμός των βράχων, που απεικονίζει τη Νιόβη, έχει διαμορφωθεί εντελώς από τα στοιχεία της φύσης. Μοιάζει με μια γυναίκα που θρηνεί.

Ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα ότι η Νιόβη στέκεται ανάμεσα στις χαράδρες στα απάτητα βουνά της Σίπυλου, εκεί που λένε ότι κοιμούνται οι νύμφες, αφού χορέψουν στις όχθες του Αχελώου. Εκεί η Νιόβη θρηνεί για την κατάρα που της έστειλαν οι θεοί. Η τραγωδία της Νιόβης είναι ένα αγαπημένο θέμα της αρχαίας ελληνικής τέχνης και λογοτεχνίας. Η Νιόβη ήταν πριγκίπισσα, κόρη του αγέρωχου βασιλιά Τάνταλου, και ήρθε από τη Σίπυλο στις Θήβες, όπου παντρεύτηκε τον βασιλιά Αμφίονα.

Ο Αμφίων έπαιζε τόσο όμορφα λύρα, που γοήτευε τα δένδρα και μετακινούσε λίθους. Έτσι μάλιστα ξανάχτισε τα τείχη των Θηβών. Το ζευγάρι απέκτησε έξι γιους και έξι κόρες. Η αλαζονεία της Νιόβης όμως έγινε αιτία της καταστροφής της. Περηφανεύτηκε ότι είχε πιο πολλά παιδιά από τη Λητώ, που είχε μόνο τα δίδυμα Απόλλωνα και Άρτεμη, παιδιά του Δία. Η Λητώ το είπε στα παιδιά της, που αμέσως σκότωσαν όλους τους γιους της Νιόβης με μια βροχή από βέλη.

Ο Αμφίων αυτοκτόνησε από την απελπισία του, Η Νιόβη όμως ήταν αμετανόητη, έτσι ο Απόλλωνας και η Άρτεμις σκότωσαν και τις κόρες της. Η θλίψη της Νιόβης ήταν τόσο αβάσταχτη, που ο Δίας τη μεταμόρφωσε σε πέτρα επειδή τη λυπήθηκε . Γιατί όμως το πέτρινο ομοίωμα της Νιόβης βρίσκεται στη Σίπυλο και όχι στις Θήβες, όπου έλαβε χώρα η τραγωδία; Ο Οβίδιος λεει ότι ένας ισχυρός ανεμοστρόβιλος τη σήκωσε και τη μετέφερε στην πατρίδα της, σε μια βουνοκορφή.

Εκεί βρίσκεται ακόμα σήμερα, και κάθε τόσο δάκρυα κυλούν στο πρόσωπο της. Σήμερα είναι εύκολο να πλησιάσουμε στο θαύμα αυτό της φύσης- Ακολουθούμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο που ανεβαίνει στη βορειοδυτική πλευρά του βουνού, κοντά στο Εθνικό Δρυμό της Σίπυλου. Ο βράχος της Νιόβης είναι ένα μνημείο που προσελκύει πολλούς τουρίστες και η τοποθεσία θεωρείται ιδιαίτερα σημαντική από τους κατοίκους.

Η καλύτερη θέα είναι από το πλάι, όπου μπορείτε να διακρίνετε τη γυναικεία μορφή με λυμένα μαλλιά, σκυμμένη μπροστά και με μια έκφραση αβάστακτης αγωνίας και λύπης. Από διαφορετικά σημεία μπορείτε να δείτε το βλέμμα και διάφορες εκφράσεις του προσώπου της. Τα δάκρυα της Νιόβης, όμως, πώς εξηγούνται; Και μάλιστα το καλοκαίρι, όπως αναφέρει ο θρύλος; Η πιο λογική εξήγηση είναι ότι το χιόνι που μαζεύεται στην κορυφή του βράχου τον χειμώνα, έλιωνε την άνοιξη και κυλούσε σαν δάκρυα.

(πηγη: Εθνος)

Οι Κρυφες Πυλες των Κοσμων

Σε ονειρο αντικρυσα το Χρυσο Δασος
Που κραταει τα Αινιγματα του Κοσμου
Και περπατησα πανω στο Κρυφο Μονοπατι
Εκει που οι αγνωστοι φιλοι
μεσα απο τις σκιες
Με οδηγησαν στις Πυλες του....

Amalthea of the Children of Twilight

Παλιες Ιστοριες λενε πως καποτε ο κοσμος των ξωτικων και ο κοσμος των ανθρωπων ηταν ενας κι αδιαιρετος, αλλα κατι συνεβει και χωριστηκε στα δυο, κι απο τοτε καθενας ζει στο δικο του κομματι του κοσμου.

Κι αν δε υπηρχαν εκεινα τα λιγοστα μονοπατια που συνδεουν αυτους τους δυο κοσμους ειναι πολυ πιθανο να μην ειχαμε τωρα ουτε τις μαγευτικες ιστοριες των ξωτικων ουτε και τα ιδια τα ξωτικα να τρεχουν περα-δωθε μεσα στους πυκνους ισκιους των δασων μας.Αν δεν υπηρχαν εκεινες οι ελαχιστες πορτες που συνδεουν αυτους τους δυο κοσμους, θα ειχαμε χασει το πιο γοητευτικο κομματι των ονειρων μας.

( Ξωτικα, Ναουμ Θεοδοσιαδης)

Ξεσπαω

...δεν ειναι τιποτα

θα μου περασει...

Μη δινετε σημασια

ξεσπαω

αλλη μια φορα

παιχνιδια μυαλου

παιχνιδια πονου..

Αναψυκτικο για ολες τις χρησεις

Ξεχαστηκατε στη τηλεοραση

στο ιντερνετ

στο τσατ

στο τηλεφωνο

και καψατε το φαγητο?

Αποφασισατε να μαγειρεψετε

για την καλη σας

αλλα τα κανατε θαλασσα?

Η κατσαρολα σας ειναι για πεταμα?

Σας εχω λυση

φθηνη

κ

πρακτικη

Ξεχαστε ολα τα σκληρα καθαριστικα

ξεχαστε το τριψιμο

και τα συρματινο σφουγγαρακι!

Χρειαζεστε μονο

ενα οποιοδηποτε προϊον

ΚΟΛΑ

(Ξερετε εσεις καπα κολα

δινα κολα

αρπα κολα)

Βαζετε τη κατσαρολα στη φωτια

ριχνετε την αναλογη ποσοτητα προϊοντος

και περιμενε μεχρι να κοχλασει

σιγα σιγα

με ενα απλο βουρτσακι τριβετε απαλα το πατο της κατσαρολας

και ως δια μαγειας τα καμμενα λιπη

αρχιζουν να εξαφανιζονται

αν επιμενουν

επαναλαβετε τη διαδικασια οσες φορες χρειαστει

Αν μπορει να κανει θαυματα με τη κατσαρολα σας

σκεφτειται

τι μπορει να κανει με το στομαχι σας!

( μετα απο εκπομπη που ειδα, ειπα να το δοκιμασω για να δω αν οντως ισχυει.

Δε χρειαστηκε να προσπαθησω πολυ, για να καψω το φαγητο

απλα καθησα και διαβασα το RSS μου-χαχα!- σε λιγη ωρα ολα ηταν οπως φανταζεστε,

Καρβουνο!)

The Gift

I don't have much to give you
in the way of material things.
But then, I have never been a material person . . .
so it wouldn't matter much anyway.
I do have something to give you, though . . .
and I hope you accept this gift with joy.
I have chosen not to wrap it . . .
I want it to be presented to you
as pristine as can be.
And anyway, decorations or wrappings would
certainly ruin the effect.
And so it is . . . that I stand before you . . .
unclothed, but surprisingly, unashamed
of my nakedness.
You have already captured a piece of my heart,
and you have captivated my soul.
The only thing left for me to present to you
is my very being . . . and I do that willingly,
happily, and most of all . . . lovingly.
Standing before you . . . watching your every movement . . .
seeing the desire in your eyes
for the very first time.
I don't believe in all of my life,
I have ever witnessed a moment
as beautiful as this.
Neither one of us can speak . . .
and we are finding, even breathing, is difficult.
Your heartbeat is pounding out a rhythm
that almost assaults my ears.
I can hear it from where I stand across from you . . .
and every beat speaks of your love for me.
I am giving you this gift tonight,
because I desperately want you to look inside.
I want you to open this package that I offer you,
slowly . . . lovingly . . . sensuously . . .
and search for what lies within.
You don't have to look far, you know . . .
everything I feel for you is just below the surface.
So it shouldn't take long for you
to discover the beauty awaiting you there.
Go ahead . . . open this gift as a child would
on a snowy Christmas morning . . .
in a hurried fashion . . . rather like a frenzy, if you will.
But once that initial gift is opened . . .
and the passion subsides . . .
Please promise me
that this gift I give you . . .
this gift of myself . . .
is only just the beginning.



Susan Miller

Νυχτα Ατελειωτη....

Διεσχισα ολη τη νυχτα

τον ουρανο,

αλλο αστερι δε εμεινε,

καταναλωσα βενζινη και ποδια

αλλος δρομος δε υπαρχει.

Μονη μου, αγγελε μου,

μονη μου,

ξερω πως δε ζω

ξερεις πως

δε ζω μονη μου αλλο πια...

Τελειωσαν τα ματια μου,

ηλιος δε υπαρχει

δε υπαρχει τραγουδι

να φιλαει

σαν εσενα,

αγγελε μου,

ειμαι μονη...

Σε χρειαζομαι τωρα

για να ζησω,

σε χρειαζομαι εδω.

Δωρο η επιθυμια,

σε χρειαζομαι

με ολα τα ονειρα σου

εδω.

Αν θες....

Τελειωσε η νυχτα,

τελειωσα και εγω

οσο πιο πολυ υποφερω

τοσο το αρωμα σου

μενει δυνατο...

Ειμαι μονη,

αγγελε μου,

μονη ζω...

Το ξερεις πως δε ζω..

Της Ιδιας

Να ζησεις.....

μικρουλη

και χρονια πολλα

μεγαλος

να

γινεις

με ασπρα μαλλια

παντου

να σκορπισεις

της γνωσης

το φως

και

ολοι

να λενε

να

ενας σοφος!

Μωρο μου

να τα εκατοστησεις !

Παθος

Ενας απελπισμενος ερωτας,

μια ταραχη,

παροξυσμος..

Μοιαζει με τρελλα,

ειναι σα μια αρρωστεια που πρεπει να φυλαγεσαι.

Το ερωτικο παθος αναβει

οταν συναντα εμποδια

το διλλημα...

If passion were a flame of fire,

That burned into my soul;

I'd be consumed by this inferno,

By you who makes me whole.

Just like the moth who can't resist,

Who's drawn into the fire;

I dance around the flickering light,

Of passion and desire.

I look so deeply in your eyes,

At the hair I long to touch;

I hear my name come whispering,

'Cross lips I need so much.

My heart is filled with longing,

I stand too near the fire.

Again I'm drawn by the music,

Of passion and desire.

My hands reach out to touch you,

I live for one look from your eyes;

I whisper your name in the quiet times,

My love too strong to deny.

I dance to the tune of your music,

I sway in the glow of your fire.

Ever drawn into this inferno,

Of passion and desire.



Allison Chambers Coxsey 1995

Τεσσερα Πραγματα....

δε μπορουμε να ανακτησουμε ποτε ξανα...

Την πετρα..

αφου ριχτει ...

Την λεξη

αφου ειπωθει....

Την ευκαιρια

αφου χαθει....

Τον χρονο

αφου περασει.....

Χρειαζεστε διακοπες....

βαρεθηκατε τα τετρημενα

θελετε κατι διαφορετικο

σας αρεσει να ζειτε στην κοψη

μεσα στην αδρεναλινη

θελετε φετος το καλοκαιρι

οι διακοπες να σας μεινουν αξεχαστες

το γραφειο μας

ειναι εδω για να σας προσφερει

διακοπες περα απο καθε φαντασια

Χ- travel

καντε κρατησεις

τωρα!

Μια.... Αφισσα..... χιλιες λεξεις

Σε διαφημιστική αφίσα

που κυκλοφόρησε

για την προβολή φιλικών αγώνων ομάδων του ΝΒΑ στην Ευρώπη,

μιλουν για 4 χωρες ,

Ισπανια,Ιταλια, Αγγλια και .....Τουρκια!!!

δείχνουν

τα νησιά

Ρόδος,

Κάσσος,

Κάρπαθος,

Σάμος,

Χίος,

Μυτιλήνη

και τα ενδιάμεσα σε αυτά,

ως .......

Τουρκικά!!!!!!!!

( και αν εγινε, λεω εγω τωρα ως ξανθια,

κατα λαθος,

γιατι δε εβαψαν κοκκινη

και την Κορσικη

που ναι κοντα στην Ιταλια?

ε?ε?)

ΥΓ.

Τρελλη Γυναικα σ ευχαριστω για τα μεϊλ και ολη την ομαδα που δουλευει

πισω απο τα φωτα για μενα!

(αντε να γελασουμε γιατι δε παμε καλα!)

Φως

Αισιοδοξια

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράση.

Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθή κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.

Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του Σωτήρος.

Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να μοιάση
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάση.

Κώστα Καρυωτάκη

Ανθρωποι ....

...τι μ' επιασε μη με ρωτησετε

ακουσα τη μελωδια

πριν λιγο

μες τις αναμνησεις μου

και μια γυναικεια φωνη να τραγουδα...

Ανθρωποι μοναχοι

"Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
σαν το ξεχασμένο στάχυ
ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
σαν το ξεχασμένο στάχυ
άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
όπως του πελάγου οι βράχοι
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
ανεμοδαρμένοι βράχοι
άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα... "

(προσθηκη 1 : προσπαθησα να σας χαρiσω και τη μελωδια αλλα οι προσπαθειες ακαρπες δε ανεβαινει κανεna player,υπαρχει μια γενικη αρνηση δοκιμασα τρια τεσσερα αλλα τιποτα
ειμαι ομως επιμονη και που θα μου παει θα την βρω την ακρη,ετσι γιατι με πεισμωσε ο blogger)

(προσθηκη 2 : οχι που θα του περναγε!)

Ποιητικη προσκληση

Μετα απο προσκληση της Ναταλιας
και του Πανα
τολμω να δανειστω την ποιηση

του Neruda για να εκφρασω

συναισθηματα

δικα μου

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.

Να γράψω, ας πούμε: «έχει μι' αστροφεγγιά απόψε
και τα μενεξεδιά αστεράκια λαμπυρίζουνε στα χάη».

Της νύχτας ο άνεμος διαβαίνει στους ουρανούς και τραγουδάει.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.
Την αγαπούσα εγώ, και κάπου κάπου μ' αγάπαγε κι εκείνη.

Χιλιάδες βράδια, όπως και τώρα, την έσφιγγα στην αγκαλιά μου.
Αμέτρητα φιλιά της έδινα κάτω απ' τον άσωτο ουρανό.

Μ' αγάπαγε κι εκείνη, και κάπου κάπου την αγάπαγα κι εγώ.
Πώς να μην τ' αγαπήσεις τα μεγάλα, τα ήμερα μάτια της.

Απόψε μου πάει να γράψω τα πιο πικρά στιχάκια.
Θα σκέφτομαι πως δεν την έχω εγώ.
Θα νιώθω ότι την έχω χάσει.

Θ' ακούω την απέραντη νύχτα,
την πέντε φορές απέραντη χωρίς εκείνην.
Και τους στίχους να πέφτουν στην ψυχή μου
όπως πέφτει η δροσιά στο λιβάδι.

Τι έχει να κάνει που η δικιά μου αγάπη
εκείνηνε δεν την αγγίζει. . .
Έχει μι' αστροφεγγιά απόψε, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακριά, άνθρωποι τραγουδάνε.
Μακριά, πέρα.
Πώς να χαρεί η ψυχή μου, αφού εκείνη χάθηκε. . .

Την αναζητάει η ματιά μου, τη γυρεύει παντού.
Την αναζητάει η καρδιά μου, μα εκείνη δεν είναι μαζί μου.

Απαράλλαχτη η νύχτα ασημώνει τ' απαράλλαχτα δέντρα.
Μα από τότε όμως εμείς ως τώρα έχουμε αλλάξει.

Τώρα πια δεν την αγαπάω, σίγουρα. . .
Πόσο όμως, Θε μου, την αγάπαγα τότε.
Πολέμαγε η φωνή μου να βρει τη ριπή του ανέμου
που θαν της άγγιζε το αφτί.

Με άλλον. Με κάποιον άλλον θα είναι.
Όπως και πριν τηνε πάρει το φιλί μου.
Η φωνή της, τ' αστραφτερό της σώμα.
Τ' ατέλειωτα μάτια της.

Τώρα πια δεν την αγαπάω, σίγουρα. . .
Μπορεί όμως και να την αγαπάω.
Βιάζεται ο έρωτας να λείψει κι αργεί να φύγει η λησμονιά.

Χιλιάδες βράδια αφού, όπως και τώρα,
την έσφιγγα στην αγκαλιά μου -
πώς να χαρεί η ψυχή μου, αφού εκείνη χάθηκε. . .

Μπορεί να 'ναι αυτός ο τελευταίος καημός
που μου ανάβει εκείνη,
κι αυτοί εδώ οι τελευταίοι στίχοι που γράφω για κείνην εγώ.

Κινα πισω απο τα φωτα....

Στις 8 Αυγουστου 2008

8 μμ ,ωρα Πεκινου,

Θα πραγματοποιηθει η τελετη Εναρξης των Ολυμπιακων Αγωνων.

Παραλληλα με τις προετοιμασιες

πολιτες χανουν τα σπιτια τους, διωκονται, ξυλοκοπουνται προκειμενου να σωπασουν

Δειτε το αλλο προσωπο της Κινας

λιγο πριν τα φωτα, τις τυμπανοκρουσιες, τα βεγγαλικα....

Μελωδιες ....

Τι να πω τωρα,ισως τα λογια να ναι περιττα...

Το εχετε καταλαβει οτι αγαπω την ιταλικη μουσικη σκηνη ...

Come Monna Lisa ο τιτλος , Mango ο τραγουδιστης...

Η ελληνικη διασκευη απο την Ελευθερια

Υπεροχα και τα δυο...

Σας τα αφιερωνω

μια μελωδικη καλημερα....

Ο Πρωτος Χορος

Alter Ego

το αλλο μου μισο το εχετε συναντησει?

τις βαθυτερες μου ανυσηχιες?

αν οχι,ριξτε μια ματια μπορει και να σας αρεσει.....

Μια ματια στην σκοτεινη πλευρα ...

Το μαυρο φως του Απολλωνα

Καλημερααα....

Φτου μου

ολοϊδια ειμαι

αν εξαιρεσει κανεις τις...

...παντοφλες!

(ποναει η μεση μου σημερα πολυ-τι την ηθελα την φασινα-,ασχετο το ξερω και τι σας νοιαζει εσας θα μου πειτε, αλλα ειπα να το πω μπας και ξορκισω το κακο!)

Εμαθα και ενα νεο πρωϊ πρωϊ

και συγκλονιστηκα...

η Pamela Anderson

δε βγαζει τις ψιλοτακουνες γοβες

ουτε οταν κανει σεχ!

Ηρεμησα , παντα το χα εννοια!

Τις φοραει δε τις φοραει ελεγα....

Α!

και η Στελλιτσα αρνηθηκε "χρυση" προσφορα για γυμνη φωτογραφιση!

Μια στεναχωρια την πηρα και δυο μη σας πω......

Winter Daemons

Winter Daemons of the sky.
Neon angels flashing by.
Fateful spins of fire and ice.
Paying the eternal price.

Hard the hand of Heaven's might will
turn the wheel of Nature's cycle.
Darkness follows Light as Day
speeds the Night along its way.

Sol and Luna's cosmic swirl.
Kindred Spirits' wings unfurled.
Fallen from the vault above,
clasped in a forbidden love.

Ember glows in ashen snow,
tell where we have been,
show where we must go.
As up above, so down below.

Wing-ed angels of the night
prance about on my skylight,
casting shadow dancing stars.
What you dream is what you are!

Old Millot

Ζουμε ενα δραμα...

Και η μερα συνεχιζεται..

απ' το πρωι σημερα ακουγα ενα επιμονο μερικες φορες μπιπ ...

Δε εδωσα σημασια, σκεφτηκα καποιο παιχνιδι των παιδιων θα 'ναι

εχουμε γεμισει το σπιτι με το μισο τζαμπο

(που θα παει θα το αγορασουμε και ολοκληρο, ειναι θεμα χρονου)..

μεχρι πριν λιγη ωρα,

που ανακαλυψα τι ηταν το μπιπ μπιπ μπιπ μπιπ μπιπ με αυξανομενη ενταση που ακουστηκε καποια στιγμη...

το ταμαγκοτσι* πεθανε !

ναι καλα διαβασατε....

Ειμαι στη κουζινα οταν ακουω την μικρη να κλαιει με λυγμους και να ουρλιαζει

"μαμα το ταμαγκοτσι πεθανε,πεθανε μαμα, εγινε αγγελακι"

την περνω αγκαλια προσπαθω να την ηρεμησω

"αγαπη μου τα παιχνιδια δε πεθαινουν , θα θελει μπαταρια μαλλον"

τι ηθελα και μιλησα η μανα....

αρχισε να τσιριζει οτι το αφησε σπιτι και εγω δε το ταϊσα ( ναι ναι καλα διαβαζεται!!)

οτι εγω φταιω που πεθανε το ταμαγκοτσι της!!!!

δε μπορει ,σκεφτομαι καποιος με κοροιδευει ,δε μπορει να πεθαινει ενα παιχνιδι.

Την περνω αγκαλια μπας και ηρεμησει

κραταει σφιχτα πανω της το παιχνιδι

ενας θρηνος....

Παμε στον αδερφο της ,να μου εξηγησει και μενα τι συμβαινει μηπως και καταλαβω...

Τα ταμαγκοτσι πεθαινουν, μου το επιβεβαιωσε και ο μικρος,αν δε το ταϊσεις την ωρα που χτυπαει, αν δε το πας τουαλετα και δε του δωσεις σνακ πεθαινει....

(20 ολοκληρα ευρω -19.90 συγγνωμη- κοστιζει και πεθαινει ετσι?)

Ανοιγω υπολογιστη ψαχνω και βρισκω τη σελιδα τους... και ναι!!!.. Υπαρχει σωτηρια!

Τα ταμαγκοτσι ανασταινονται !

Διπλα στην μπαταρια, στο πισω μερος, υπαρχει το μαγικο κουμπι RESET! (ασε που δε το λεει για ευνοητους λογους φανταζομαι)

Η μικρη με κοιταει με θαυμασμο, ενας μικρος θεος στα ματια της φανταζω..

Ηρεμησε...

Και η μερα δε τελειωσε ακομα....

* ταμαγκοτσι=tamagotchi τα ιαπωνικα σημαινει αυγο , το ονομασαν ετσι λογω του σχηματος του παιχνιδιου.Ειναι ενα ηλεκτρονικο κατοικιδιο που το φροντιζεις σαν αληθινο, το ταίζεις, το ποτιζεις ,το πας βολτα, στο γιατρο και σημερα ανακαλυψα οτι πεθαινει κιολας!

"Μαμα............"

Απ τις 7 στο ποδι ...
να ετοιμασω τα παιδια για το σχολειο , να παω σουπερ μαρκετ και φυσικα η φασινα που ειχε προγραμματιστει για σημερα με χρονικο οριο τις 12.30 που θα επρεπε να ειναι ολα ετοιμα, πριν σχολασει ο μικρος.

Παραλληλα με το σκουπισμα και το σφουγγαρισμα,

εχει μπει σε εφαρμογη και το σχεδιο μαγειρεματος

για τα μπουτακια κοτοπουλου με σως μουσταρδας στο φουρνο,

ρυζι στον ατμο και σαλατα

που και αυτα φυσικα θα επρεπε να ειναι ετοιμα στην ωρα τους!

Την ιδια στιγμη, τα τηλεφωνα,

κινητο και σταθερο,

χτυπουν για την δουλεια,τις εκκρεμοτητες που πρεπει να ρυθμισω,

ερωτησεις που πρεπει να απαντησω..

Ο υπολογιστης ειναι ανοιχτος και εκει αναμεσα σ 'ολα μαζι με τη μια γουλια καφε γραφω διαβαζω και απαντω....

Η ωρα περνα και ενω πλησιαζει απειλητικα το τελος χρονου ,

αρπαζω τη μιση χωματερη Λοσιων, κλεινω τη πορτα πισω μου βιαστικα,

κατεβαινω απο τις σκαλες δυο οροφους ελπιζοντας μη σκιστουν οι σακκουλες, βγαινω στο δρομο, περνωντας σημαδευω ευστοχα το καδο(ευτυχως) και φτανω στο σχολειο την ωρα που χτυπα το κουδουνι...
Νομιζω πως μπορω να ηρεμησω πλεον( νομιζω οτι μπορω !),

χαμογελω βλεποντας τα ματακια μου να βγαινουν απο την ταξη ,

Β' δημοτικου το καμαρι μου...

μαζι περνουμε το δρομο της επιστροφης στο σπιτι...
Μπαινουμε στην εισοδο,

κοντοστεκομαι στην γραμματοθυριδα και παραλληλα καλω το ασανσερ...

"μαμα, εχεις γκομενο?",

ακουω το μικρο να ρωταει...
Προς στιγμην ,νομιζω οτι παρακουσα ..
"γκομενο? "

του λεω και τον κοιτω στα ματια
" γκομενος δε ειναι ωραια λεξη, βρε μωρο μου " του λεω,
"καλυτερα να λες φιλο ή φιλη"..
με κοιτα στα ματια και αυτος, χαμογελα και με ξαναρωτα

"φιλο εχεις?"
σα να μου λεει καλα στη λεξη θα κολλησουμε ρε μανα τωρα..
"οχι ,ματια μου .δε εχω"
(το ασανσερ ακομα να ερθει ,τρεις οροφοι ειμαστε ολοι και ολοι, που ειναι)
"γιατι μαμα δε εχεις φιλο?"

(συνεχιζει με τις ερωτησεις..)
" δε ετυχε παιδι μου ,ισως στο μελλον" , του απαντω.
" εσυ μαμα δε θα παντρευτεις, οπως ο μπαμπας?"
"δε ξερω μωρο μου, αν βρω καποιον να μας αγαπα ισως και να παντρευτω"
"μαμα δηλαδη εσυ θα σαι μονη σου?"
(το μαρτυριο συνεχιζεται)
"εχω εσας αγαπη μου ,εσενα και τη λουλου μας δε ειμαι μονη μου"
" ναι μαμα, αλλα οταν εμεις παμε στο μπαμπα εσυ μενεις μονη σου "....
μ 'εχει αποστομοσει

δε ξερω πλεον τι να πω τι να απαντησω στην ανυσηχια του...
το αγκαλιαζω το φιλω και του λεω να μην ανυσηχει ,οτι ειμαι καλα και οταν λειπουν...

(και ας ειναι ψεμα)

(ποιος εχει ρυθμισει το ασανσερ τοσο αργο δε ξερω, αλλα θα το μαθω)

και η μερα συνεχιζεται....

Γιατι μ'αγαπησες...

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ' έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.


Μαρία Πολυδούρη

Δε νιώθω..

καθόλου δυνατή,
δε μπορώ,
δε θέλω άλλο νά ‘μαι δυνατή,
θέλω απλώς να είμαι το κοριτσάκι κάποιου,
να με πάρει αγκαλιά και να μου πει
“είμαι εδώ μαζί σου, μη φοβάσαι, όλα θα πάνε καλά”

Παρε

και εσυ

ενα λιμανι

μπορεις!

(του πειραια το πηρε κινεζος ακουσα!)

Ridi...

pagliaccio...

Lost

Confusion
Anxiety
Anger and Pain
Despair
Hatred
Isn't it all the same?
Turmoil
Anguish
Pity and Revenge
Spurn

Condemn
When is it going to end?
Loneliness
Heart ache
Must I be disturbed?
Desolate
Forlorn
Will I always be alone?

Kaunie Hagensen

MEGA GADGET

Μοντερνα "Κοκκινοσκουφιτσα"

Μια φορά και ένα καιρό,

η Κοκκινοσκουφίτσα ζούσε με την μητέρα της σ’ ένα αγρόκτημα στο δάσος.
Μια μέρα, η μητέρα της την έστειλε επίσκεψη στην άρρωστη γιαγιά της.
Δε πρόλαβε να πάει πολύ μακριά κι ένας λύκος πετάχτηκε μπροστά της.
Η μικρή Κοκκινοσκουφίτσα φοβήθηκε, αλλά ο λύκος χαμογέλασε και τη ρώτησε που πηγαίνει,
«Πηγαίνω στη γιαγιά μου» απάντησε η Κοκκινοσκουφίτσα.
« Και που ζει η γιαγια σου,καλο μου κορίτσι?»ρώτησε ο λύκος πολύ ευγενικά, μα παρά πολύ ευγενικά!!
«Ζει σε ένα σπιτάκι στη μέση του δάσους» είπε η μικρή
και ο λύκος άρχισε να τρέχει και δε σταμάτησε παρά μονό όταν έφτασε στο σπίτι στη μέση του δασους!
Μόλις έφτασε εκεί, ο λύκος χτύπησε τη πόρτα.
Από μέσα ακούστηκε μια φωνή
«ποιος είναι?»
«εγώ είμαι γιαγιάκα, η Κοκκινοσκουφίτσα»
«έλα μέσα,χρυσό μου!» φώναξε η γιαγιά.
Ο λύκος άνοιξε τη πόρτα, πήδηξε μέσα και άνοιξε το τεράστιο στόμα του μπροστά στη γιαγιά της Κοκκινοσκουφιτσας!
Εκείνη φοβήθηκε τόσο πολύ, που πετάχτηκε έξω από το κρεβάτι και κρύφτηκε μέσα στην ντουλάπα.
Λίγο αργότερα η Κοκκινοσκουφίτσα έφτασε στο σπίτι της γιαγιάς της και χτύπησε τη πόρτα.
Μια βραχνή φωνή ρώτησε,
«ποιος είναι?»
«εγώ είμαι γιαγιάκα, η Κοκκινοσκουφίτσα».
«έλα μέσα χρυσό μου!» απάντησε η φωνή.
Ο λύκος είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι ,φορώντας το νυχτικό της γιαγιάς!
«τι μεγάλα αυτιά που έχεις γιαγιά!», είπε η Κοκκινοσκουφίτσα.
«για να σε ακούω» απάντησε ο λύκος
«τι μεγάλα ματιά που έχεις!» λέει η Κοκκινοσκουφίτσα
«για να σε βλέπω» απαντάει ο λύκος
« και τι μεγάλα δόντια που έχεις γιαγιάκα!» λέει η Κοκκινοσκουφίτσα
«έχω μεγάλα δόντια για να σε ΦΑΩ », μουγκρίζει ο λύκος
και ήταν έτοιμος
να καταπιεί τη Κοκκινοσκουφίτσα όταν…
με μια κίνηση, η Κοκκινοσκουφίτσα βγάζει ένα περίστροφο από το καλαθάκι της , του ρίχνει και ο λύκος πέφτει κάτω ξερός…

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ

Μην τα βάζεις ποτέ με μικρά κοριτσάκια!

Στοχος

λεφτα
διορισμος
προαγωγη
καλη ζωη...
ολα τ αλλα
ειναι
απλες...
... οδοντοκρεμες!

(γιατι σημασια εχει να 'χεις στοχους στη ζωη αυτη και σωστο επαγγελματικο προσανατολισμο !)

Ματια κλειστα Vs ποδια ανοιχτα

Ξυπνησαμε

ειδαμε και ακουσαμε

τα νεα

πηραμε τον ημερησιο τυπο

και εχουμε

ενα

να παρατηρησουμε

μας

αρεσε πολυ

η επιλογη

ντιβουντι

στο θεμα

Ματια ερμητικα κλειστα

αλληγορικο

επικαιρο

η συγκριση

αναποφευκτη

νομιζω

αν και κατι μου λεει οτι

οι περισσοτεροι

θα σταθουν

στο αλλο

ντιβουντι

ποδια διαπλατα ανοιχτα

του πρωτοσελιδου

Famme Fatale

Αφιερωμενο στον Magicrobot

πως κατεληξε

η παρ'ολιγο

γυναικα σου

(ποτε δε το μαθε)

με τον

παρ'ολιγο

αντρα μου

(δε το μαθε ποτε επισης)

σε ταινια

ειναι

μυστηριο

για τους φανατικους

στο ΕΤ

αυριο σε ντιβουντι

(ε, να μην σου αφιερωσω και εγω κατι...)

Fading Like A Flower

τη φωτογραφια

μου

την χαρισαν

θαυμασα ομορφια

μυρισα αρωματα

το αγγιξα

και το τραγουδι

που μου ηρθε στο μυαλο,

απο τα παλια...

In a time where the sun descends alone,
I ran a long long way from home
to find a heart that's made of stone.
I will try, I just need a little time
to get your face right out of my mind,
to see the world through different eyes.

Every time I see you
oh I try to hide away
but when we meet it seems I can't let go.
Every time you leave the room
I feel I'm fading like a flower.

Tell me why?
When I scream there's no reply,
when I reach out there's nothing to find,
when I sleep I break down and cry.

Every time I see you
oh I try to hide away
but when we meet it seems I can't let go.
Every time you leave the room
I feel I'm fading like a flower.

Fading like a rose,
fading like a rose,
beaten by the storm,
talking to myself,
getting washed by the rain,
it's such a cold cold town.

Every time I see you
oh I try to hide away
but when we meet it seems I can't let go.
Every time you leave the room
I feel I'm fading like a flower

Σπιτι μου, σπιτακι μου,σπιτοκαλυβακι μου

Επιτελους, το σπιτακι μου
τελειωσε
και ειπα να καλεσω λιγους φιλους
για δυο μερουλες
για τα καλοριζικα !
μη φανταστειτε
τιποτα το ιδιαιτερο ,
τσατρα πατρα
(αραγε, γιατι πατρα και οχι αρτα?)
θα βολευτουμε ,
να περασουμε καλα
παρεουλα,αυτο εχει σημασια
τι να τα κανεις
τα παλατια
αμα εχεις τους φιλους σου,ε?


τα κρεββατια ειναι μικρα
αλλα δυο μερες
ειναι θα περασουν ...

καλε,
μη ξεχασετε να φερετε
κανα πουλοβερακι
μια δροσουλα την εχει ...


λιγο στριμωγμενα θα'μαστε
σας το ξαναλεω,
ποτε δε μου αρεσαν
τα πολλα πολλα
με ξερετε πως ειμαι...

ο ξενωνας το βραδυ,
ελπιζω να σας αρεσει ....

αντε φερτε και τα συνεργα
να βγαλουμε κανα ψαρακι ,μπας και φαμε μια μπουκια φαϊ της προκοπης.

Για την μεταφορα

ολα τα εξοδα

δικα μου
και δε σηκωνω κουβεντα .

Ενα καϊκι

θα σας φερει στο νησι

παρτε κανα vomex

αν

ζαλιζεστε..
γιατι καμια φορα

κουναει

το ατιμο..
φερτε

και

κανα κρακερακι

μη λυσσαξετε της πεινας ...

...με λιγη

καλη θεληση

η ωρα θα περασει
πριν καλα

το καταλαβετε

Στο λιμανι,

θα περασει ενα λεωφορειου

του κτελ να σας φερει

παιδια, σορρυ ,αλλα δε

βρηκα τιποτα καλυτερο ..

ενημερωστε με εγκαιρως για τυχον ακυρωσεις

περιμενω νεα σας
φιλικα

penthesila

(gesapor ευχαριστω για το υλικο)