ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΝΤΙΚΟΥΠΟΛΗ

Μια φορά και έναν καιρό στα σπλάχνα της γης, η Κυρία Καμελίτσα η Ποντικίνα είχε διαδώσει ότι στη ποντικούπολη θα έκαναν γιορτή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Μαζεύτηκαν λοιπόν όλη η ποντικοπαρέα και άρχισαν οι προετοιμασίες.

Οι μικροί μας ήρωες έτρεχαν με τα μικρά ποδαράκια τους, στόλιζαν την πλατεία, βοήθησαν τον κύριο ξιφομάχο τον αρουραίο να στήσει το μεγάλο έλατο στην μέση της πλατείας, όμως έμεναν σκεπτικοί και σιωπηλοί. Πως θα γέμιζαν στολίδια τα τόσο μεγάλα κλαδιά του έλατου; Κι ενώ αναρωτιόντουσαν, νάσου και ξεπροβάλλει μια χρυσή άμαξα με εκατό τυφλοποντικάκια, με αρχηγό τον Φρουστ, και την κυρία Καμελίτσα.

Μόλις έφτασαν δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο άρχισαν το τραγούδι και κρατώντας το καθένα τυφλοποντικάκι από ένα πολύχρωμο λαμπιόνι άρχισαν να σκαρφαλώνουν στα κλαδιά τοποθετώντας τα ομοιόμορφα. Εκεί στην συντροφιά ήταν και ο Πίπης το παιδάκι του Φρουστ. Βρε το άτιμο! Είχε λουφάξει στην ρίζα του έλατου και έτρωγε κουραμπιέδες και μελομακάρονα. Είχε μοιάσει, βλέπετε, στον μπαμπά του και είχε γίνει γλυκατζής.

Κάποια στιγμή και ενώ η άλλη παρέα είχε τελειώσει το στολισμό του δέντρου, ο μικρός Πίπης ανεβαίνει στην κορυφή του, κρατώντας κάμποσους κουραμπιέδες και αρχίζει να τινάζει την ζάχαρη άχνη.

Πω! Πω! Τι όμορφο θέαμα ήταν αυτό! Το χριστουγεννιάτικο έλατο έγινε κάτασπρο και όλοι θαύμασαν την έμπνευση του μικρού Πίπη διότι έτσι έδινε την εντύπωση ότι το δέντρο ήταν χιονισμένο.

Αφού τέλειωσαν τον στολισμό για την γιορτή πήγαν όλα στην μπανιέρα της κυρίας Πιπίνας να πλυθούν. Η κυρία Πιπίνα ήταν η γιαγιά του μικρού Πίπη. Λοιπόν, η καλή γιαγιά είχε ετοιμάσει και τις πολύχρωμες φορεσιές, που θα φορούσα τα τυφλοποντικάκια.

Ξαφνικά προβάλει εμπρός τους , η κυρία Ζουζού, η μαμά του Πίπη, ντυμένη χιονούλα. «Μην παραξενεύεστε», τους είπε γελαστά. «Σήμερα η γιορτή θα έχει εκπλήξεις. Εμπρός, όλοι στην σειρά, πάμε για την γιορτοστολισμένη πλατεία»

Εκεί να ακούσεις καραμούζες, τρομπέτες και φυσαρμόνικες! Η κυρία Καμελίτσα είχε φορέσει την γκρίζα ταφταδένια της τουαλέτα και είχε αναλάβει την οργάνωση της γιορτής. Ο Φρουστ είχε φτιάξει γύρω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, όμορφα μικρά σπιτάκια από ζαχαρωτά και όλοι οι καλεσμένοι είχαν μια χαρά που θα έτρωγαν τόσα πολλά γλυκά!

Ο Φρουστ είχε φτιάξει και ένα κάστρο. Από εκεί θα έδινε την εντολή για την έναρξη της γιορτής.

Ήταν ντυμένος χρυσός ήλιος. Κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη και θαύμαζε την ομορφιά του. Σε λίγο ήταν όλα έτοιμα. Τραγούδια, χορός, ξεφωνητά, σερπαντίνες, τύμπανα, όλα μαζί, έφτιαξαν την ατμόσφαιρα γιορτινή.

Δίπλα από το χριστουγεννιάτικο έλατο η χορωδία τραγουδούσε δυνατά. Η Ζουζού σκορπούσε νιφάδες χιονιού κι οι καλεσμένοι περνούσαν ένας ένας από τον μπουφέ από όπου έτρωγαν όλα τα καλά.

Ο μικρός Πίπης είχε εξαφανιστεί. Η μαμά του η Ζουζού άρχισε να ανησυχεί. Η γιαγιά του η κυρία Πιπίνα κουνούσε το κεφάλι της. Μάντευε που θα είχε χωθεί ο εγγονός της. Που αλλού; Ήταν μέσα στα ζαχαρωτά σπιτάκια! Και ενώ άρχισαν όλοι να ψάχνουν τον Πίπη, ο αντίλαλος από μια σάλπιγγα αντήχησε τριγύρω, οι φωνές μεμιάς σώπασαν και ο ξιφομάχος ο αρουραίος ανέβηκε πάνω στην εξέδρα του χορού φωνάζοντας σε όλους να κάνουν ησυχία.

Πράγματι εκείνη την στιγμή έκλεισαν τα φώτα, κρατώντας τους συντροφιά τα λαμπιόνια του έλατου.


«Υψώστε τα κεφαλάκια σας στον ουρανό», αντήχησε στην ησυχία η φωνή του ξιφομάχου.

Όλοι περίεργοι κοίταξαν ψηλά.

Πω! Πω! Ένα μεγάλο αερόστατο πλημμυρισμένο στο φως κατέβαινε σιγά-σιγά στο κέντρο της γιορτής. Είχε πλησιάσει αρκετά χαμηλά όταν μέσα από το αερόστατο ακούστηκαν τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα από το ασημένιο τρίγωνο που κρατούσε ο Πίπης και ο οποίος καμαρώνοντας, μόλις το αερόστατο πάτησε στη γη έτρεξε στην αγκαλιά της μαμάς του. Εκείνη τον έσφιξε κοντά της, φίλησε το τριχωτό κεφαλάκι του, δίνοντάς του μια ευχή. Να μεγαλώνει και να χαρίζει χαρά και ευτυχία γύρω του.

Σε λίγο άρχισε να νυχτώνει. Οι υπηρέτες βάλθηκαν να μαζέψουν και να καθαρίσουν την περιοχή, οι καλεσμένοι έφευγαν χαρούμενοι και τα χιλιάδες λαμπιόνια έσβησαν. Το κάστρο άδειασε και όλοι πήγαν να κοιμηθούν παίρνοντας μαζί τους τις χιλιάδες ευχές που είχαν ανταλλάξει. Είχαν περάσει μια αξέχαστη χριστουγεννιάτικη βραδιά.



(Γιαγιάκα Αννα)