Λιγες Σκεψεις

...Το νεραϊδονομα μου
ειναι



Φερνω την δικαιοσυνη για τους ευαλωτoυς....
Ζω σε φρουτοπωρωνες και αμπελωνες, θα με δεις οταν τα πρωτα λουλουδια αρχιζουν να ανθιζουν.
Τα χρωματα μου κόκκινο, μωβ και κερασί,εχω φτερά πεταλούδας σε ασημομπλέ χρώμα....
Βρηκα εδω λιγο χωρο για μενα, για οσα διαβαζω, οσα σκεφτομαι, για οσα με εκφραζουν...
σκεψεις περνουν απ'το μυαλο μου πολλες ...
να το πω στους φιλους ή καλυτερα οχι..
Κι αν τους φανω...
Υπερβολικη...
Τρελλη?
Αν με κοροιδεψουν...Αν γελασουν...
Ας ειναι ...
Ετσι ειμαι εγω κι ας νομιζουν κατι αλλο αυτοι για μενα..
Εδω, μπορω να μαι ο εαυτος μου ,
να νιωθω, να σκεφτομαι, να λεω και να γραφω οτι νιωθω,
χωρις φοβο και με πολυ παθος.....
Μπορω να κλαψω κοιτωντας εικονες ακουγοντας τραγουδια με θυμισες, με σκεψεις....
Οτι θα βρειτε εδω ειναι μεταξυ αλλων κειμενα,ποιηματα που διαβασα και με εκφραζουν.
Ποιητρια δε ειμαι,ουτε συγγραφεας.....
Eιναι συναισθηματα που δεν εχουν βρει διεξοδο ....
Ειναι η ψυχη , η καρδια μου , ειμαι εγω....
Γεμιζουν μερες και νυχτες μοναξιας
οταν οι αγγελοι λειπουν και το σπιτι στοιχιωνει με φωνες και ζουζουνισματα, οταν οι ωρες δε περνουν και το τηλεφωνο δε χτυπα....
οταν ειμαι μονη ....
Ακομα το βασιλειο μου δε το χω βρει.......
Επαψα να το ψαχνω εδω και καιρο, ισως κανω λαθος...
αδειασα απο συναισθηματα,μακαρι να με παει σ' αυτο η πλευση...
Αυτη ειναι αλλη μια σταση στο ταξιδι της ζωης μου
και λεω να μεινω λιγο να ξαποστασω......
Το αποζητω καιρο, να παρω μια ανασα, ζητω βοηθεια, αλλα κανενας δε μ'ακουει...
αλλωστε τι σημασια εχω εγω...
μεσα σε ζωες που τρεχουν, καποιοι, ισως, να μην ειχαν καν προσεξει οτι υπαρχω....
Αλλη μια γυναικα μονη, γιατι να κανω εγω την διαφορα....
Μα δε πειραζει, δε τους κατηγορω, εχουν και αυτοι τις εννοιες τους...
Οφειλω ενα ευχαριστω μονο, μεσα απο την καρδια μου
σε μια κοπελα ,μου'χει σταθει σαν αδερφη .....
Σ' ευχαριστω που υπαρχεις .......
μου 'πες πολλες φορες να κανω κουραγιο να βαλω δυναμη ,πως ολα θα φτιαξουν...
πως εγω μπορω να τ 'αλλαξω ολα
πως ειναι ολα μεσα στο μυαλο μου
πως αν θελω μπορω να τα καταφερω...
Πως ομως....
πως μπορω να κανω κατι ,οταν εχω αδειασει απο ζωη
οταν ,ο,τι εχει απομεινει το κρατω για τους αγγελους...
σκεφτηκα να κανω μια ευχη....
αλλα μηπως και αυτη θα πραγματοποιηθει.....
Σαμπως εγινε και ποτε καμια ευχη μου πραγματικοτητα.....
Δυο μερες τωρα καθομαι εδω και γραφω, σκεφτομαι, γραφω, σβηνω,ειναι ολα τοσο μπερδεμενα....
θελω λιγο χρονο να τα βαλω σε μια ταξη, καθε λεπτο και κατι καινουργιο περνα απ΄το μυαλο..
μια αναμνηση,ενα αρωμα...
Τελικα δε ειναι ολα σαν σε παραμυθι...
ποσο αφελης υπηρξα...
Με λιγη νεραϊδοσκονη και την νονα νεραϊδα, ολα δεν ομορφαινουν....
Με ψεμματα μας μεγαλωνουν,μονοπλευρα, νονες νεραίδες δε ειχαμε ποτε, κακιες μητριες μπορει και να αποκτησουμε.....
Ποσο αδικο ειναι, απ΄οσα σου ειπαν λιγα να ΄ναι αληθεια
αν τους ρωτησεις το γιατι ισως και να μην ξερουν τι να πουν
ετσι τους εμαθαν, με τη Χιονατη και την Σταχτοπουτα
να σε αποκοιμιζουν....
Και εκει, καθως εκλεινες τα ματια γινοσουν, εσυ,
η πριγκιπισσα....
Ξαφνου ξυπνας,
αναγκαζεσαι να γινεις Αμαζονα....
πολεμας,διεκδικεις....
Μα πως....
δε στο μαθαν, δε σε διδαξαν το πως....
Διαπιστωνεις πως εισαι
Μονη,
εισαι εκει μονη και πολεμας τερατα και δρακους...
Δε σου χουν δωσει οπλα, δε σου χουν δειξει πως,
ολα πρεπει να τα ανακαλυψεις μονη σου....
Αν δεν τα καταφερεις, θα σε πουν δειλη, αδυναμη,
θα σε χλευασουν....
και εσυ θα νιωθεις ενοχες που τους απογοητευσες.